Conteiche
canto custa respirar?
Ismael
Ramos.
Unha illa.
Sons acompasados que
retumban na pedra
Coma se non existise nada
máis
Só o mar nun acantilado
de escuma.
Só o son do mar
inquebrantable
é un son fondo
Un son de fondo.
De fondo de corais, de
fondo de néboa e cegueira.
Unha illa.
Sons acompasados que
retumban entre os intersticios dos meus pensamentos
De pedra vella, gastada,
pulida, erosionada.
Unha praza
O verán contido nela, con
valos de noite
e silencio.
O son monótono dunha
fonte, inesgotábel
Auga que se desborda na
súa sinxeleza
Auga que se desliza sobre
a pedra.
O mutismo, o misticismo
do chan mollado.
Coma se non houbese nada
máis.
Ay! Praga, Praga… Praga
"Às vezes...
só precisas da imagem dessa árvore
solitária na beira do mar. Uma árvore elegante na sua sobriedade, austera,
simplesmente enraizada lá, na beira do mar, na terra rochosa e areosa"
Raquel Miragaia
Pregúntome que pensaría a noite
Cando teu viu nacer.
Se un calafrío recorreu as súas costas
De punta a punta.
Se te sentiu como unha extremidade máis
Tremendo núa na copa dunha árbore
Se te sentiu como eu te sinto
Neste verán finxido
Que quere ser outono por máis
Que é inverno.
Neste crepitar de madeira
Nas miñas ganas de bailarte baixo a
choiva
"Para saber de amor,
para aprenderle,
haber estado solo es
necesario..."
Jaime Gil de Biedma
Que la vida iba en serio…
Que non só era un camiño de farolas
Acesas a medianoite en Venecia.
Era a choiva e o vento petando
nos cristais -e nós dentro, saboreando
o inverno
Tacto veludo, pana, lá, algodón…
a túa pel.
Que quixen aniñarme en ti como un
albatros
E observalos relámpagos, conversar con
eles
Coa posterior calma enturbiada do ceo.
Co cheiro a beirarrúa húmida.
Ti lévasme o inverno directamente
á miña fiestra estival entre momentos
cun bico saboreo o outono o cambio de
cor dos teus beizos verdeamarelolaranxavermellos quixérate percorrer en
Inglaterra a medianoite
choverte, cantarte, bailarte, bicarte,
quererte e odiarte
gústasme tanto cando te enfurruñas!
Ay! Praga, Praga… Praga
donde el amor naufraga
en un acordeón.
Joaquín Sabina
