Fíxose todo.

E finalmente

o silencio

Fíxose verbo.

Fíxose todo.

Queimei

Tódolos carteis

Que algún día viviron

Nas paredes do meu cuarto.

Pensando en ti.

Sen dicir palabra.

Arrinquei tódalas

Palabras mortas

Arraigadas nas aurículas.

Deixáchesme

Con todo este frío

Nas mans.

E nin un só momento

                       (tépedo

De veracidade.

Xa non me deito

Cos beizos cor carmín

E o corazón  vivo.

Xa non me deito.

Porque queimei

Tódolos mobles.

(Quemeite a ti

Con eles)

Unha fría noite de setembro.

Na que atopei  nas laparadas

todo o calor que ti

nunca me soubeches dar.

Deitome espida,

No chan.

Durmida

Recito sempre

A mesma elexía

(Elexía polo suicidio premeditado

Do noso amor.

E teño sempre o mesmo soño

                            ( ou pesadelo.

Soño,

No que acudo

A poñer rosas

              (negras

Nunha lápida

De epitafio esquecido.

Aquí descansan os restos

Dun amor xamais consumado

Consumido nos silencios

Diarios.

Na túa gorxa o pracer

Incuba ovos e máis ovos

                                               -Estíbaliz Espinosa-

Nacín,

do ovo infecundo

de soidade  (adquirida).

Non sei cando.

Nin  sequera como.

Mais sei,

Que un día como outro calquera

Nalgún lugar escarvado

No globo terráqueo

Algo naceu da lisura branca e infinda

Do ovo aniñado en outono.

Que xa nada queda del

Daquilo que foi.

Vin a cáscara escachar

En minúsculos anacos

Anatómicos

Ante os meus ollos.

As miñas pálpebras

Virxes obserban atónitas

Tiven

Toda unha constelación

Aberta aos meus pés

Durante uns breves segundos

O fragmento preciso

Do mapa espacial

Despregado ante min

Amosándome a

Súa fisionomía.

Todo un universo paralelo

Aberto en canle

Agardando  por nós

(Na mesa da cociña).

Un eu que xace nu

Sobre o xardín das delicias.

Inconsciente.

Cun brazo e unha perna

No averno.

E o meu corpo dentro.

Así  Leonardo o

Desexou.

O home e a perfección.

A cadratura do círculo

Indomable.

http://www.youtube.com/watch?v=_524e8Gbb2M

Mentres

Todo un batallón de formigas

De ollos cegos

Veñen a cubrir o meu corpo

No verán

( Son o mel

Das abellas que

Non aprenderon a voar)

Síntoas  arrastrando

Os seus pequenos corpos

Sobre a miña branca pel.

E  eu

Tan só quero

 permanecer aquí

Deitada sobre o chan

(tépedo.

Tan só quero

Permanecer aquí.

Para

Ser

Mentres as nubes intanxibles

Me sobrevoen.

Mentres o ceo

Sexa azul.

Mentres todo isto

Teña algún sentido.

(para min)

Onde as baleas

Onde as baleas

Adquiran a posibilade de falar.

E o mar  non sexa unha barreira.

Alí irei ,

Cando todo

me

Abandone.

Onde as baleas

Falen comigo até

O atardecer.

Onde a humidade das bágoas

Sexa  ardua de dilucidar.

E os golpes secos e amarelentos

Non derrúan os meus ósos carcomidos

Polas ratas estivais.

(Ateigados de buracos,

Tal e como naceu o meu

Corazón).

Laranxa

                                                                                           

                                                                                Laranxa

(Todo é laranxa)

Como a ilusión á que me aferro

E me corroe a pel.

Descarrilaron tódolos engranaxes

Perfectamente axustados

E engraxados.

Todos eles.

Non quedou un.

A carraxe dorme no chan.

Mentres o ferro

E o osíxeno reaccionan

Xuntos nun.

E sinto que me vai estourar

O peito.

Exceso de velocidade.

A premonición tardía

Dun sinistro 

Autopsia dun soño.

                       Autopsia dun soño.

Que non eramos nós.

Que eramos dous corpos

Nus no epicentro

Deste gran seísmo .

I: Eu

 Ao comezo,

                    Era eu

quen te levaba a ti.

Sobrevoando  cumios

E falsos teitos

                   ( a dúas augas )

Para matalo inverno

Nada máis chegar.

Para esgazalo

 á metade.

E ficar a vivir no noiro noire.

Analizando as diversas

Capas de sedimentos

Que atravesan a estación

Artrítica, en diagonal.

Beber,

A materia gris da terra

Que escorrega polo cano

Do tellado polvorento.

As follas secas

Interrompendo o

Meu curso vital.

Trazando     bisectriz

                                        E

                                             zirtaideM

    niM            erboS

II: Ti.

Logo,

Fuches ti

Quen me levou a min.

Un pequeno pardal ferido

Nu de plumaxe,

Indefenso.

Agochado no

Tenro regazo do teu ser,

Deitado contra o teu peito.

Os teus infindos brazos

Abarcándome no

Seo da  túa seguridade.

E  non teño medo

A deixarme caer.

Non

Teño

Medo.

III: O noso amor .

Ti

e

Eu.

Nós.

O ceo na súa perfección

Azul e

 sibilante.

Un pardal ferido

Nos brazos

Dun ser inimaxinable

Tanto,

Que só eu o podo ver.

A ilusión óptica

dunha chama azul

Agromando entre  

dous corpos.

Cando xa non queda nada.

Cando xa non queda nada.

a matería gris

 escorrega dos tellados

e arrinca de raíz tódolos indicios

que puido haber de felicidade.

Cando a cor laranxa, xa non significa nada.

Nin o azul do ceo

Nos lembre todo o osíxeno

Que cabe  nun pulmón aberto.

E as árbores non teñan cor

Nin esperanza algunha.

Cando chuvia, non sexa  sinónimo de trasparencia.

E teña que acarrear con toda esta

Materia escura que

me oprime nos cadrís.

Que fai, que o meu corazón

Desorbite (unha vez máis)

Cando ti sexas gris

 Eu,

Xa non son

E xamais serei
nada.

Todo é laranxa.

Ti…

És

Unha pinga de auga tépeda

Que me escorrega medorenta

entre as mans

A túa pel é tan fráxil…

semella ser de cristal.

E cando te toco

Sínto as ondas do mar

A golpearme sen cesar.

Sinto as miñas xemas

Repousar sobre un anaco terso

E suave, de veludo de cor laranxa.

Porque ti, meu amor

És laranxa.

És  un corpúsculo incandescente

Que me quece dende o centro

Do meu corpo ate

 o remate das arterias.

És laranxa, porque

Te deixas querer.

Porque queres.

Porque amas

Sen agardar a que te amen.

(Aínda sabendo que o farán)

Ti

 Só ti

Habitas no centro

Das miñas pupilas

Sen esquecer todo o demais.

Sen deixarte ir no inmenso da escuridade.

Sen facer de min un buraco negro

A consumirte.

Porque és o brazo verde

Cheo de vitalidade

Que me atravesa o peito

Coma quen atravesa un mosteiro

Deshabitado.

VI

               VI

Os peixes, conxelados

nun tanque de astigmatismo.

Cun ricto inmutable

de perverso sadismo.

Corpos flotando

nun mar intoxicado

polas excrecións

dunha vida demasiado dura.

Peixes loitando

por boquexar,

nun último intento

de sobrevivir.

Nun último intento 

de tragar merda.

Porque antes de morrer,

os seus corpos estaban

raídos polo cancro.

As escamas,

caían como plumas.

Nos ollos,

pústulas supurando.

As súas vidas.

O mero feito

de seguir existindo,

convértese día a día

nunha úlcera xigante

a piques de rebentar.

Coméndoos

de dentro a fóra.

Coma un verme noxento

nunha vermella mazá.

No corazón,

térmites.

As espiñas,

de xelatina.

V

           V

E entón as abellas

deixan de zumbar.

Precipítanse ao abismo

nun intento suicida.

E morro   eu.

Os meus dentes,

seguen incrustados

entre rochas e salitre.

E as quenllas acuden

a  lamberme.

E morro   eu.

Porque a aerodinámica

das abellas nunca

se fixo para voar.

Entre rochas e salitre,

os peixes antropófagos

devóranme os intestinos.

A lamberme nos aneis

dunha lombriz, acuden.

Cos ollos dunha violación.

IV

             IV

As raíces correndo

polo interior das miñas veas.

Á velocidade da luz infíltranse

e comeza a proliferación

(masiva).

Algunha vez sentiches

a penetración da auga

na túa pel?

Profundizando ata dentro

de     ti.

Auga fría pola mañá.

Clareándome

por   dentro.

Mollándome as raíces

arrigadas nas arterias.

Humedecendo a

xerminación.

Pequenos brazos tísicos

aferrándose á miña dor.

Adestrando un batallón

de xemas inexpertas

embebidas na

Pólvora.

E morrer,

na negrura dos nenúfares

cos ollos cegos dun

ollomol desfalcado.

Nun estoupido de xemas

embebidas.

Morrer.

Coa língua fóra.

E o corazón magro.

III

                     III

Soterrar os ollos baixo a terra

                    (negra e húmida).

Xogar a ser   Edipo.

cunha espiña cravada no costado.

Que agarda o momento exacto

para saltar e converterte no

teu propio antagonismo.

Soterrar os ollos

baixo a terra.

Cravar as unllas con violencia.

Cravar os dentes.

 Recuperalos.

Porque as concas prenden lume

na súa ausencia.

E o fume,

agocha os pensamentos.

Logo:

soterrarme eu.

Entregar o meu níveo corpo

ao veleno impregnado do sangue

quente de Eurídice.

Para ser unha sombra eterna. 

II

II

As bágoas,

corren nun suspiro

de cristal.

Semellando ser

o bafo derradeiro

dun ciclope

de iris negro.

Cun coitelo,

cortaba o vento.

E esculpía todos

e cada un dos

silencios.

Din da súa boca,

un cicel de aceiro.

Co que labra pedras

( e corpos )

para Hefesto.

Nos seus dentes ciclopeos

( e nauseabundos),

eu.

O meu cadáver de terracota.

inmortalizado nun

suspiro cavernario.

I

             I

Repousa  o moucho

na derradeira rama da árbore

consumida polo tempo.

Sen saber se algún día

o vento virá a mortificalo

ata que  rache a madeira,

e dea con ela no chan

preto da apodrecida raíz

Sangue quente arraigando

na humidade das rochas mortas.

A delicada plumaxe violada

por  unha espúrea  apócema

filla dos desexos máis indignos.

Concibida  tralo silencio das

 inquebrantables portas.

Morte.

Un berro animal

cortou o vento en vertical.

Xamais  voltará soar.

Óelo?

Algún día espertarás

(A medianoite)

E eu xa non estarei.

Evaporáronse as miñas

 Xemas xélidas

Recorrendo o teu

Peito ardendo.

( Na metade

      do

Traxecto)

As campás sobrevoarán

A cidade buscándome.

E aniñarán en ti,

No teu corazón de palla

Seca.

Porque o inverno é duro

E a maioría das aves migran.

Máis ti elixiches hibernar

Coma un oso do

Polo Medio.

Encerrándote nos recordos.

Sobre as sabas amarelentas.

E a variña de incenso,

Ardendo medorenta

Na mesa do salón.

Xunto ao meu derradeiro

Bico,

Que se esgota.

Óelo?

É o vento.

Óesme?

Son eu, quen

Leva dentro.

Eu, cando ti...

As ondas, impactan

Sobre a córnea.

 E o meu iris líquido,

vibra  simultáneo  

á túa boca.

Por dentro,

Fúndese  o esqueleto.

Non é máis ca plastelina

Para moldear.

E sei, que ti

Tés un molde de cristal.

Coa miña anatomía.

Minuciosamente esculpida.

Cada lunar,

Cada val da miña pel

Sintetizan nel.

Pero tamén sei,

Que voltará suceder,

Cando te mire

unha vez máis.

http://grooveshark.com/#!/search/song?q=Vetusta+Morla+Copenhague

Aracne

Ábrelo, ábrelo despacio.

Di.  ¿Qué ves? Dime ¿qué ves? ¿Si hay algo?;

Un manantial breve y fugaz entre las manos.      

                       

                     –Los días raros-  Vetusta Morla.

Disecar este corazón

Medio artificial

Que quere ser poema.

Que sosteño entre os dedos

Suavemente ata que

Se consume

E morre nos teus

beizos húmedos.

Murmurando o teu nome.

Silabeando inintelixiblemente

Algo que ninguén oiu.

Téceo agora, comigo.

Libera os teus dedos

No telar.

Déixaos voar.

Redactemos mil e unha

Fábulas, dignas de Esopo.

Rematemos este arácnido

No que me convirto.

Rematemos isto

(con un bico)

Rematemos.

http://grooveshark.com/#!/search/song?q=Vetusta+Morla+En+el+rio&

Bolboretas no estío.

                                                                                                                       http://grooveshark.com/#!/search/song?q=Vetusta+Morla+Los+d%C3%ADas+raros&

Esquecerme das ratas

Que roían lenta e paulatinamente

Anacos minúsculos do meu

Corazón enfermo.

Cambialas polo mel

Tenro e doce que

Gardas  no derradeiro

Andel da despensa.

Esparexelo por todo

El.

Dende o ventrículo primeiro

Ata a derradeira aurícula.

E apagar tódalas luces.

Fundi-los plomos.

Á espera de sentir

O intre xusto no

Que os teus bicos

Esvaran ao contacto

Co mel candente.

E se funden nunha

Intensa explosión

Despedindo  adrenalina

Que  o alumea todo

Dende os teus vermellos

labios

Ata o último recanto

En penumbra.

E entón

Xa non serán ratas

As que acudan a roerme

O baleiro do meu corazón.

Aquel  negro espazo

aberto ao exterior.

Non.

Serán…

Serán bolboretas estivais

Lambéndome a dozura

Apegada ás paredes

Deste  órgano que palpita

Baixo as túas mans.