Así
es mi vida,
piedra,
como
tú. Como tú,
piedra
pequeña;
como
tú,
piedra
ligera;
como
tú,
canto
que ruedas
por
las calzadas
y
por las veredas
Quero espertar nunha vila
descoñecida
No intre previo ao
amencer
Escoita-lo crepitar das
achas de eucalipto
Consumíndose lentamente
Quero para nós unha danza
de siluetas na parede
Unha melodía de chuvia
deslizándose na atalaia
Quero furia, vento,
relámpagos e tronos
Quérote preto e segura de
ti mesma
Hai un matiz de calma na
violencia
do teito do noso lar
Que despunte ao alba un
atisbo de claridade
Frío, húmido aínda,
desér(ti)co
como
tú,
guijarro
humilde de las carreteras;
como
tú,
que
en días de tormenta
te
hundes
en
el cieno de la tierra
y
luego
centelleas
bajo
los cascos
y
bajo las ruedas;
Saír;
O crepitar das rachas
resoa en cada canto
Dos rueiros e o devalar
dos pasos fixa
Os coios ao cauce do
regueiro.
Na ribeira nacen os
castiñeiros
ao pé dos xuncos mollados
que proseguen
até o devir
como
tú, que no has servido
para
ser ni piedra
de
una lonja,
ni
piedra de una audiencia,
ni
piedra de un palacio,
ni
piedra de una iglesia;
Non quero un colar de
perlas,
quero pedras do camiño
como
tú,
piedra
aventurera;
como
tú,
que
tal vez estás hecha
sólo
para una honda,
piedra
pequeña
y
ligera...
(León Felipe)
Quérote con ou sen té.