miércoles, 5 de febrero de 2014


Me perdí, entre las ramas
de los árboles
En la inocencia cristalina de tu iris

Me diluí en el ocaso y
fui a morir en el horizonte
de una guerra invisible.
En un océano naranja de dilaciones

Se perdieron, también
Las manos frías entre la hierba
El perfil justo del verano

El tiempo exacto de una sonrisa




domingo, 2 de febrero de 2014



Aterran
os contornos perfectamente delineados.
A escuridade,
os sons almofadados.

A soidade
da introspeción esteparia.
O bucolismo dunha pradaría baixo a lingua.
A transición do coñecido
ao insondábel.

O fondo oceánico e os seus segredos
Os esqueletos, as súas mortes.
A area, as cinzas
dun lume extinto.

Penetrar
Nun horizonte de lucecús,
Invisíbel.
Saborear a liña,
dixerila

coa retina.


martes, 22 de octubre de 2013

Los peces sobrevuelan los tejados.



Me vuelvo a construir en los
Espacios vacíos de tus manos, mientras me
Devoran los silencios -a mordiscos-
Al igual que los tomates (verdes fritos)
Tras un boceto en tinta y
 un croquis de mis heridas.
Erosión oceánica  protagonista

El cuerpo devastado.
Los peces sobrevuelan los tejados.
Llueve en el océano.


Me vuelvo a construír
En sueños de arquitecto fracasado
Que se da a la bebida.

Son las ruinas de mi cuerpo
Desde el centro del huracán
DEVASTADO
Son los rescoldos aún humeantes
De todas tus batallas
Una, dos… tres Guerras Civiles
han tenido que pasar.




lunes, 21 de octubre de 2013

Regresar a ti.



Sólo quería regresar -otra vez-
Al vientre vacuo de los gorriones
Volver a sentir el silencio a punto de
Estallar en la garganta cálida y húmeda
De los grillos a medianoche,
Cuando todo muere
Y ya no quedan signos de homicidios.
Cuando el aire se precipita denso
Y crees ahogarte en un instante
Suficientemente prolongado
para suicidarte 7 veces
-de 7 maneras diferentes.

Regresar-una vez más-
A los castillos de naipes en el suelo
 la lluvia muriendo en los tejados.
A la disección de los insectos
En horas muertas.

Regresar al pasado
Como si nada de todo esto hubiese existido,
Tan solo un aguacero.

Regresar a ti

O regresarte.


jueves, 3 de octubre de 2013

Con ou sen té?



Así es mi vida,
piedra,
como tú. Como tú,
piedra pequeña;
como tú,
piedra ligera;
como tú,
canto que ruedas
por las calzadas
y por las veredas


Quero espertar nunha vila descoñecida
No intre previo ao amencer
Escoita-lo crepitar das achas de eucalipto
Consumíndose lentamente
Quero para nós unha danza de siluetas na parede
Unha melodía de chuvia deslizándose na atalaia
Quero furia, vento, relámpagos e tronos
Quérote preto e segura de ti mesma
Hai un matiz de calma na violencia
do teito do noso lar
Que despunte ao alba un atisbo de claridade
Frío, húmido aínda, desér(ti)co



como tú,
guijarro humilde de las carreteras;
como tú,
que en días de tormenta
te hundes
en el cieno de la tierra
y luego
centelleas
bajo los cascos
y bajo las ruedas;



Saír;
O crepitar das rachas resoa en cada canto
Dos rueiros e o devalar dos pasos fixa
Os coios ao cauce do regueiro.

Na ribeira nacen os castiñeiros
ao pé dos xuncos mollados
que proseguen
até o devir


como tú, que no has servido
para ser ni piedra
de una lonja,
ni piedra de una audiencia,
ni piedra de un palacio,
ni piedra de una iglesia;


Non quero un colar de perlas,
quero pedras do camiño



como tú,
piedra aventurera;
como tú,
que tal vez estás hecha
sólo para una honda,
piedra pequeña
y
ligera... 

                       (León Felipe)



Quérote con ou sen té.




miércoles, 25 de septiembre de 2013

Culto a unha divindade

Unha biblioteca en outono
Non é unha biblioteca.

O vento bate con furia nos cristais

É un refuxio.

O silencio acentúase coa chuvia perseguindo
O teito ate impactar no chan
É un silencio branco, de desgaste
no mármore policromado
E todo semella ter un aire entre
magnánime e sepulcral
e cae unha folla
outra
e outra
todas  vermellas no capitel

Voltas escoitar unha vez máis
A chuvia ao outro lado do van
E desta vez case podes observar
O degradado dos pilares

Porque unha biblioteca aquí e agora,
en outono, non ten porque selo
aquí

nin agora


Qotidiae Morimur

Unha sobria e elegante edificación
De comezos de siglo
Derruída.
 Só fica o esqueleto dun cadáver
putrefacto, descomposto, corrupto
Corroído polas termites, nauseabundo.

Tan soberbia… tan altiva se ergue a espiña dorsal
Entre os escombros, impoluta e delicadamente
 perfilada nun horizonte diluído en sangue
mesmo semella un berro estridente entre tanto negro
e tan pouco branco
O primeiro chanzo dun precipio ao abismo

Faíscas de aire envelenado erosionan
Lentamente a ferida insodábel
Tanto que cada segundo lacera sen
Piedade a úlcera erixida

Cando se aproxime o ocaso
Tan só ficarán
Tan só verán
Tan só sentirán as cicatrices
Dunha carne case morta

Doen as esceas de derrota
e rendición
Crava o vento con furia nos cristais…
Que quedan.
O derradeiro sinal de rebeldía e cor.

Fuxiron até as cascudas

xa só queda a dor.