Non teño zapatos.
E a esperanza
Perdeuse baixo unha
Baldosa amarela.
Frío, sinto
Frío.
Un frío que bica
as plantas dos pés
Que cala fondo,
No esqueleto
E das costelas,
vai directo ao corazón .
Ao amencer
Cando fun consciente
Deixei caer todo o laranxa
Das miñas palmas.
E xa non quedou nada.
Nada.
Tan só o amarelo da baldosa
Queimándome de frío,
Consumíndome por dentro.
No hay comentarios:
Publicar un comentario