Fíxose todo.

E finalmente

o silencio

Fíxose verbo.

Fíxose todo.

Queimei

Tódolos carteis

Que algún día viviron

Nas paredes do meu cuarto.

Pensando en ti.

Sen dicir palabra.

Arrinquei tódalas

Palabras mortas

Arraigadas nas aurículas.

Deixáchesme

Con todo este frío

Nas mans.

E nin un só momento

                       (tépedo

De veracidade.

Xa non me deito

Cos beizos cor carmín

E o corazón  vivo.

Xa non me deito.

Porque queimei

Tódolos mobles.

(Quemeite a ti

Con eles)

Unha fría noite de setembro.

Na que atopei  nas laparadas

todo o calor que ti

nunca me soubeches dar.

Deitome espida,

No chan.

Durmida

Recito sempre

A mesma elexía

(Elexía polo suicidio premeditado

Do noso amor.

E teño sempre o mesmo soño

                            ( ou pesadelo.

Soño,

No que acudo

A poñer rosas

              (negras

Nunha lápida

De epitafio esquecido.

Aquí descansan os restos

Dun amor xamais consumado

Consumido nos silencios

Diarios.