As árbores que nos mitifican

Élo  ouro que o sol deixa

No horizonte          trala morte

Unha Ilusión fonda        e quente

Son as ramificacións que brotan dos meus dedos

As que te senten

Tal e como és, sen interferencias

nunha gama cromática verde olivo

Nos momentos azuis de lucidez

Que te percibo

Non existe nada máis

Só ti

E as árbores que nos mitifican

Vertixe

Ao  baleiro tras de

Ti.

Ás augas sen salitre,

Ás témporas calmas das

mareas inofensivas.

Procurarte

Como se procura o infindo

Deitado no horizonte

As miñas ramas querendo tocalo ceo

Posuílo

E bebe-lo azul dos continentes

A auga nas vísceras da balea

Sentimentos fondos que engulir enteiros

Tan crus…  imposibles de  esgazar

(Pregúntome como será a dixestión

Dunha balea…

Con tantos sentimentos por dixerir)