Unha sobria e elegante
edificación
De comezos de siglo
Derruída.
Só fica o esqueleto dun cadáver
putrefacto, descomposto,
corrupto
Corroído polas termites,
nauseabundo.
Tan soberbia… tan altiva
se ergue a espiña dorsal
Entre os escombros,
impoluta e delicadamente
perfilada nun horizonte diluído en sangue
mesmo semella un berro
estridente entre tanto negro
e tan pouco branco
O primeiro chanzo dun
precipio ao abismo
Faíscas de aire
envelenado erosionan
Lentamente a ferida insodábel
Tanto que cada segundo lacera sen
Piedade a úlcera erixida
Cando se aproxime o ocaso
Tan só ficarán
Tan só verán
Tan só sentirán as cicatrices
Dunha carne case morta
Doen as esceas de derrota
e rendición
Crava o vento con furia nos cristais…
Que quedan.
O derradeiro sinal de rebeldía e cor.
Fuxiron até as cascudas
xa só queda a dor.
No hay comentarios:
Publicar un comentario