Unha biblioteca en outono
Non é unha biblioteca.
O vento bate con furia
nos cristais
É un refuxio.
O silencio acentúase coa
chuvia perseguindo
O teito ate impactar no
chan
É un silencio branco, de
desgaste
no mármore policromado
E todo semella ter un
aire entre
magnánime e sepulcral
e cae unha folla
outra
e outra
todas vermellas no capitel
Voltas escoitar unha vez
máis
A chuvia ao outro lado do
van
E desta vez case podes
observar
O degradado dos pilares
Porque unha biblioteca
aquí e agora,
en outono, non ten porque
selo
aquí
nin agora
No hay comentarios:
Publicar un comentario