Clima

Clima:

       verbo que respiro do teu corpo.

Deuses da auga abalanzándose sobre min

Morrer no intento de descubrirte

descubrirte así

Tal e como és

Atisbarte branca e pura

En perfecta consonancia

-a perfecta conso(n)ante-

Tralos verdes sépalos.

Auga que me renova

E esperta ondas máis alá

Do intanxible

Máis alá dos nosos ollos

En contacto.

Máis alá do ceo,

Dos nosos pés arraigados

No máis profundo das arterias.

Na terra

Porque tódalas noites

Bebo das túas vogais doces

E creo asfixiar coas

Consoantes sibilantes

Anodadas nunha gorxa -de marfil.

O corpo do alfabeto:

Digo alfa, e digo auga

O beta, pide  beberte a berros

Lembrar as diferentes gam(m)as, tons testuras…

Das grafías eclosionando na lisura do padal.