Un home...de xeo

Un home de xeo

Coas veas quentes

Derrámase sobre

A neve do xardín

Estaba escuro

E ninguén o viu.

Pasou.

Pola mañá

O contraste das cores

Delata a evidencia.

Esmorece co vento

diluíndose no xélido

da néboa de decembro

Pasou

Ninguén o viu

Mais, pasou.

(Mentres, ao outro lado do hemisferio…)

Un cangrexo ermitán

Loita por sobrevivir

Non ten cuncha,

Levoulla o vento

Emigrante

Que cada noite sae

Deambula polas praias

Sen rumbo

Esgótanselle as forzas

E xa non é consciente

Na area xace derrubado

E mentres dorme, soña

Que o peso oprimíndolle

as costas deixa de ser

Morre

Morre decembro

     _

Todo deixa de ser

Cando a auga

Non reflicte nos cristais

Cando a neve nos lembra

O que fixemos

Se cada paso

É unha letanía

E continuarte

Unha fantasía.