Violíns, Violas e Violoncellos

Violíns, Violas e         Violoncellos

                

Instantes previos da nosa obra teatral:

(Ou como fixemos

da nosa ópera prima,

                       Ficción )

Preludio e verborrea inicial:

Enrédame nas túas arterias

Como se enreda unha vide

Baixo o sol

(Lentamente

E con amor)

Acto primeiro: Violíns.

Teño

Unha orquestra filharmónica

Composta unicamente por violíns

Dando un concerto na antesala dun

Esternón vermello

E o chan cuberto de moqueta,

milleiros de arañas espectantes

penduran do teito

baixo o fresco de cor azul

que algún día será gris.

E entón rompen a soar

Os brazos níveos danzando

Simultáneos.

A delicadeza do pelo lacio

Caendo sobre os ombros nus

II Acto: Violas

As pupilas dilatadas dos asistentes

Piden máis a berros.

A emoción,  non é máis que unha vil ladroa

Roubando os iris de tódolos presentes

Para completar a colección

Filatelia do inimaxinable.

Nun segundo reproducíronse

As violas

E con elas un estoupido caótico

Fogos de artificio.

Catársis

Unha oitava máis e…

os violonccelos.

Como todo nesta vida:

Primeiro suave e doce

E cando xa cres que nada máis pode pasar

Cando xa te reconfortas na túa propia

Comodidade

Agroman os violonccelos

Graves, atronadores

                                        e sensuais).

Entreactos:

Finximos sorrisos

Para espantar o medo  que  produce o silencio

Desgarrando as nosas gorxas oxidadas.

 miradas convalecentes

baixo párpados insondables,

azuis.

Cando o tempo torna infindo

Unha vez máis

Os segundos impactan con forza

No reverso das mans suadas.

Causa e consecuencia:

unha prima donna

Errada no derradeiro entreacto

xa non pode

Con todo o peso da actuación

Mazándolle nas costas.

(E a realidade de que todo isto

Non quixo ser máis

Que un poema sinfónico,

Ametrallándolle a conciencia)