Autopsia dun soño.

                       Autopsia dun soño.

Que non eramos nós.

Que eramos dous corpos

Nus no epicentro

Deste gran seísmo .

I: Eu

 Ao comezo,

                    Era eu

quen te levaba a ti.

Sobrevoando  cumios

E falsos teitos

                   ( a dúas augas )

Para matalo inverno

Nada máis chegar.

Para esgazalo

 á metade.

E ficar a vivir no noiro noire.

Analizando as diversas

Capas de sedimentos

Que atravesan a estación

Artrítica, en diagonal.

Beber,

A materia gris da terra

Que escorrega polo cano

Do tellado polvorento.

As follas secas

Interrompendo o

Meu curso vital.

Trazando     bisectriz

                                        E

                                             zirtaideM

    niM            erboS

II: Ti.

Logo,

Fuches ti

Quen me levou a min.

Un pequeno pardal ferido

Nu de plumaxe,

Indefenso.

Agochado no

Tenro regazo do teu ser,

Deitado contra o teu peito.

Os teus infindos brazos

Abarcándome no

Seo da  túa seguridade.

E  non teño medo

A deixarme caer.

Non

Teño

Medo.

III: O noso amor .

Ti

e

Eu.

Nós.

O ceo na súa perfección

Azul e

 sibilante.

Un pardal ferido

Nos brazos

Dun ser inimaxinable

Tanto,

Que só eu o podo ver.

A ilusión óptica

dunha chama azul

Agromando entre  

dous corpos.