Cando xa non queda nada.

Cando xa non queda nada.

a matería gris

 escorrega dos tellados

e arrinca de raíz tódolos indicios

que puido haber de felicidade.

Cando a cor laranxa, xa non significa nada.

Nin o azul do ceo

Nos lembre todo o osíxeno

Que cabe  nun pulmón aberto.

E as árbores non teñan cor

Nin esperanza algunha.

Cando chuvia, non sexa  sinónimo de trasparencia.

E teña que acarrear con toda esta

Materia escura que

me oprime nos cadrís.

Que fai, que o meu corazón

Desorbite (unha vez máis)

Cando ti sexas gris

 Eu,

Xa non son

E xamais serei
nada.