Todo é laranxa.

Ti…

És

Unha pinga de auga tépeda

Que me escorrega medorenta

entre as mans

A túa pel é tan fráxil…

semella ser de cristal.

E cando te toco

Sínto as ondas do mar

A golpearme sen cesar.

Sinto as miñas xemas

Repousar sobre un anaco terso

E suave, de veludo de cor laranxa.

Porque ti, meu amor

És laranxa.

És  un corpúsculo incandescente

Que me quece dende o centro

Do meu corpo ate

 o remate das arterias.

És laranxa, porque

Te deixas querer.

Porque queres.

Porque amas

Sen agardar a que te amen.

(Aínda sabendo que o farán)

Ti

 Só ti

Habitas no centro

Das miñas pupilas

Sen esquecer todo o demais.

Sen deixarte ir no inmenso da escuridade.

Sen facer de min un buraco negro

A consumirte.

Porque és o brazo verde

Cheo de vitalidade

Que me atravesa o peito

Coma quen atravesa un mosteiro

Deshabitado.