II
As bágoas,
corren nun suspiro
de cristal.
Semellando ser
o bafo derradeiro
dun ciclope
de iris negro.
Cun coitelo,
cortaba o vento.
E esculpía todos
e cada un dos
silencios.
Din da súa boca,
un cicel de aceiro.
Co que labra pedras
( e corpos )
para Hefesto.
Nos seus dentes ciclopeos
( e nauseabundos),
eu.
O meu cadáver de terracota.
inmortalizado nun
suspiro cavernario.
No hay comentarios:
Publicar un comentario