Na túa gorxa o pracer

Incuba ovos e máis ovos

                                               -Estíbaliz Espinosa-

Nacín,

do ovo infecundo

de soidade  (adquirida).

Non sei cando.

Nin  sequera como.

Mais sei,

Que un día como outro calquera

Nalgún lugar escarvado

No globo terráqueo

Algo naceu da lisura branca e infinda

Do ovo aniñado en outono.

Que xa nada queda del

Daquilo que foi.

Vin a cáscara escachar

En minúsculos anacos

Anatómicos

Ante os meus ollos.

As miñas pálpebras

Virxes obserban atónitas

Tiven

Toda unha constelación

Aberta aos meus pés

Durante uns breves segundos

O fragmento preciso

Do mapa espacial

Despregado ante min

Amosándome a

Súa fisionomía.

Todo un universo paralelo

Aberto en canle

Agardando  por nós

(Na mesa da cociña).