I

             I

Repousa  o moucho

na derradeira rama da árbore

consumida polo tempo.

Sen saber se algún día

o vento virá a mortificalo

ata que  rache a madeira,

e dea con ela no chan

preto da apodrecida raíz

Sangue quente arraigando

na humidade das rochas mortas.

A delicada plumaxe violada

por  unha espúrea  apócema

filla dos desexos máis indignos.

Concibida  tralo silencio das

 inquebrantables portas.

Morte.

Un berro animal

cortou o vento en vertical.

Xamais  voltará soar.