VI

               VI

Os peixes, conxelados

nun tanque de astigmatismo.

Cun ricto inmutable

de perverso sadismo.

Corpos flotando

nun mar intoxicado

polas excrecións

dunha vida demasiado dura.

Peixes loitando

por boquexar,

nun último intento

de sobrevivir.

Nun último intento 

de tragar merda.

Porque antes de morrer,

os seus corpos estaban

raídos polo cancro.

As escamas,

caían como plumas.

Nos ollos,

pústulas supurando.

As súas vidas.

O mero feito

de seguir existindo,

convértese día a día

nunha úlcera xigante

a piques de rebentar.

Coméndoos

de dentro a fóra.

Coma un verme noxento

nunha vermella mazá.

No corazón,

térmites.

As espiñas,

de xelatina.