V

           V

E entón as abellas

deixan de zumbar.

Precipítanse ao abismo

nun intento suicida.

E morro   eu.

Os meus dentes,

seguen incrustados

entre rochas e salitre.

E as quenllas acuden

a  lamberme.

E morro   eu.

Porque a aerodinámica

das abellas nunca

se fixo para voar.

Entre rochas e salitre,

os peixes antropófagos

devóranme os intestinos.

A lamberme nos aneis

dunha lombriz, acuden.

Cos ollos dunha violación.